De terugreis

Nadat we teruggekomen zijn van Banda Island hadden we nog een aantal uren voordat onze terugreis begon. Voor het avondeten nog wat foto's van het personeel gemaakt. Erg leuke mensen moet ik zeggen. (foto's volgen) Na het avondeten (pizza van Sylvia onze kok) en nadat Frank en Eva zijn geweest de koffers ingepakt en alles opgeruimd . Daarna nog even een laatste drankje gedaan. Erg vreemd om te beseffen dat je deze mensen dus (waarschijnlijk) nooit meer gaat zien. Afscheid nemen is nooit leuk, maar we kunnen terug zien op een prachtige tijd in Afrika. Omdat onze chauffeur Charlie ons om 01.00 uur in de ochtend komt ophalen gaan we niet slapen, maar proberen dat in het vliegtuig (ahum). Als we aangekomen zijn bij Entebbe, het vliegveld, mist Scott bij het uitladen van de bagage zijn rugzak. 3 weken lang heeft hij zijn rugzak opgehad en nu ligt die niet achterin de auto. Scott (en ik) schiet meteen in de stress. Hoe kan dat nou? De kamer was helemaal leeg, ik heb het nog gechecked. Charlie kijkt op de klok en blijft rustig. Wacht wacht, als het moet kan ik de rugzak nog ophalen. Als ik Scott vraag of de rugzak niet in zijn handbagage (tas) zit zegt hij, o ja, dat is ook zo. Ik had hem in mn handbagage gedaan. Tssss, al die stress voor niks dus.

Geen vertraging vanuit Entebbe naar Istanboel. Tijdens de vlucht laat Scott me wel schrikken als hij een beker hete thee over zich heen krijgt (van het tafeltje zo op zijn broek). Ik schrik me een hoedje. Omdat hij in het midden zit kan hij niet snel opstaan, zoals mijn collega Jessie (op het werk) deed toen ze een grote beker pas gezette hete thee over haar broek kreeg. Ik weet nog dat ze daar lang last van heeft gehad en dat het ook flinke brandwonden waren. Dus ik schrik direct, vooral als hij zegt dat het zeeeer doet. Scott gaat naar de wc om zijn brandwond te koelen maar moet daar even in de rij staan zie ik. Shit, dat vind ik niet fijn. Als hij terug komt zegt hij dat het wel gaat maar ik ben er niet gerust onder. Dit moet gekoeld worden, het duurt nog meer dan een uur voordat we landen namelijk. Dus spreek ik de steward aan en vraag om een coldpack. Die blijkt er niet te zijn maar wel verkoelende gel (Scott moet zijn broek naar beneden doen en neemt mij dit niet in dank af). Ik zie dat het reuze meevalt, gelukkig maar. Als we weer zitten is onze lunch weggehaald en zegt de man naast Scott tegen mij; Too late, they just took it away. De sukkel. Naja, ik vraag nog een beker water want heb best wel dorst gekregen. Met een nog mopperende Scott naast mij glijdt mijn beker met water me recht in de schoot. Ja lekker dan, het water loopt me letterlijk tussen de benen. Dus, ik heb een lang rok aan en het lijkt nu net of ik in mn broek (rok) geplast heb. Heb ik weer (scott lacht alweer, of is het UITlachen) Goh, van wie zou hij zijn (on)handigheid toch hebben? De vlucht naar onze tussenstop Istanboel duurde 6 uur en we moeten nu 4 uur wachten. We gaan wat eten, voor het eerst in lange tijd weer een salade (hmmm), Scott heeft een heerlijk broodje mozarella met tomaat en sla. Het lijkt lekker maar smaakt niet volgens hem. Jammer. Na onze wachttijd stappen we in het vliegtuig naar Amsterdam. Jaaaa, het zit er nu toch echt aan te komen. Nog een kleine 4 uurtjes vliegen en dan zijn we weer in Nederland. We landen mooi op tijd maar moeten lang in de rij staan voor de paspoort controle. Ze hebben nu poortjes waar je kunt zelf-scannen (paspoort dan). Nou, ik zal je zeggen dat dit ook niet echt snel gaat. Het duurt en het duurt maar uiteindelijk zijn we bij de lieverds die met smart (mag ik wel zeggen) op ons staan te wachten. Het grote avontuur is voorbij. WAT een belevenis is het geweest. En WAT een mooie combinatie reis van vrijwilligerswerk (ja wel te kort, we waren graag langer gebleven bij Agape drop in Center) en van rondreizen. Het besef wat we allemaal gezien en meegemaakt hebben is er nog niet helemaal maar dat gaat vast komen als we de foto's weer bekijken en onze ervaringen delen. Want dat is ook wel erg fijn. Bedankt lieve Scott dat jij mijn reismaatje wou zijn. Het is inderdaad heel bijzonder om dit met je zoon te doen. Ik hoop ook ooit nog eens ergens met Ken heen te reizen. Dat zou het compleet maken.

Jullie ook bedankt voor het volgen van deze bijzondere reis. Ik vond het leuk om jullie reacties te lezen en te zien dat jullie er ook van genoten. Het was een mooie manier om mijn ervaringen op te schrijven en een plek te geven. Er volgen nog wat foto's van het personeel van het ICU guesthouse, van onze chauffeur Charlie (lijkt echt op Eddie Murphey, jullie zullen het zien) , van de reisgenoten etc.

Tot zover, weebale nnyo

Dag 19 20 en 21 Banda Island

Na een inspannende dag mountainbiken nu wel toe aan wat relaxen op een bounty island Vandaag om half 10 vertrekken. Mooie tijd ook, niet te vroeg. Maar voordat het zover is worden we gebeld door Eva (die ons zou begeleiden). Ze voelt zich alles behalve goed. De hele nacht in de weer geweest, overgeven, diarree en koorts. Wat nu? Ze wil eigenlijk naar het ziekenhuis voor onderzoek want denkt aan malaria (of zonnesteek) maar dan kan ze niet met ons mee. Nou dat lijkt ons niet zo'n moeilijke keuze want ziek is ziek. Gezondheid gaat voor. Dus als onze favoriete chauffeur Charlie ons komt ophalen rijden we goed geïnstrueerd weg, op naar Banda Island. Charlie is even vrolijk als altijd. Hij heeft contact met iemand in de haven. Het blijkt namelijk dat we naar de boot (open bootje met veel vracht en mensen) gedragen worden (omdat het bootje wat verder in het water ligt, met heel veel andere bootjes). Mannen gaan met bagage op de nek van de dragers en vrouwen worden als een kind gedragen hahaha. Dus, op de armen. Omdat je voor deze dienst betaald wil iedereen jou graag dragen en spreken ze je allemaal aan. Gelukkig voor ons is er een contactpersoon die 2 dragers heeft geregeld die ons voor een vaste prijs dragen. No sweat, tot zover. Wij worden dus op het bootje getild haha, erg vreemd. Het bootje is erg vol, met vracht en mensen die allemaal naar het eiland gaan. Tenminste dat denk ik. Er is niet veel ruimte voor ons, dus we zitten op de vracht. Omdat er geen dakje op zit heb ik een paraplu geleend van Judith (de schoonmaakster van ons guesthouse) dit blijkt geen overbodige luxe. Het is erg heet een zonnig (denk dat we anders levend verbrand waren) en we wiebelen nogal wat heen en weer. We zijn ook de enige mzumbu's dus vallen wel op. Scott en ik worden allebei wat misselijk, ik denk de combi van de hitte en het wiebelen van de boot. Na 3 uur en een kwartier kunnen we eindelijk uitstappen. Op een leuk zandstrandje worden we begroet door 3 honden en de manager en medewerkers van ons nieuwe logeeradres. Zo dit ziet er goed uit. Omdat het niet zo druk is (er zitten buiten 4 jonge knullen aan tafel) mogen we in een klein huisje in plaats van in een tent. Altijd prima toch! Daarna staat de lunch klaar. Bezweet gaan we aan tafel. Heerlijk eten met een koel drankje aan een strandje met prachtig uitzicht. Wat wil je nog meer.

Nadat we ons opgefrist en geïnstalleerd hebben gaan we de boel verkennen. Ik natuurlijk de camera mee want ik heb al veel mooie vogels voorbij zien komen. Van Frank al gehoord van de vele spinnen. Brrr als we door het bos (jungle) willen lopen zien we hele grote spinnenwebben hangen met flinke uit de kluiten gewassen spinnen. Bah, gatver daar hou ik echt niet van. We besluiten morgen verder de boel te verkennen en voor nu maar even in de hangmatten te chillen. Ik val er zelfs in slaap, zo rustgevend met het kabbelende water op de achtergrond. Heerlijk. Rond 8 uur (het is al donker) het avondeten, ook zeer smaakvol en daarna bij het kampvuur zitten. Zo gezellig. Daarna lekker koesen want het was best wel een indrukwekkend dagje.

In de nacht heeft het flink geregend en geonweerd. Zelfs als ik s morgens wakker word regent het nog hard en is het meer behoorlijk onstuimig. Ik moet meteen aan morgen denken, omg als het morgen maar niet zulk slecht weer wordt. Dan worden we echt honds beroerd. 3 uren afzien. Vandaag gaan de 4 jongens terug naar het vaste land. Bij het ontbijt raken we in gesprek. 1 van de jongens (duitser) werkt voor het rode kruis en woont nu een half jaar in Jinja (en blijft nog minstens een half jaar) hij is erg verbrand tijdens de overtocht. Hij wil een eigen project opzetten hier want is verliefd geworden op het land. Een andere knaap (Engels) is hier op vakantie. Hij is bij de overtocht al ziek geworden en het zal nu nog wel erger worden met dit weer. Ik heb medelijden met hem. Weer een andere Engelsman (met een funny accent) ziet eruit als een beachboy met lang haar. Hij lacht veel en is overduidelijk aanwezig. Zeker van zichzelf dus. En dan is er nog de stille, (vriend van de Duitser, beetje nerd) die we eigenlijk niet veel gezien hebben. Anyway, ze gingen weg dus, het water was gelukkig alweer wat rustiger.

Lekker buiten in de regen (warme douche, met water uit de ketel) gedouched, een bijzondere ervaring. Met uitzicht op het meer. Niet slecht. Daarna lekker in de hangmat gelezen. Na de lunch met 1 van de medewerkers door het spinnenbos naar het dorpje gelopen. En niet alleen grote spinnen maar ook grote mieren. Omg, vanmorgen in alle vroegte 3x door een mierennest gelopen (toen ik naar de wc liep, het was donker) auw, die engerds bijten echt! Waarom 3x? Ja de 2de keer dacht ik er niet bij na (in gedachten en blijkbaar had t niet genoeg pijn gedaan) en de 3 de keer was ik al van het pad afgeweken maar blijkbaar niet ver genoeg. Maar goed, ook in het bos veel grote bijtende mieren. Niet echt mijn ding dus door dat oerwoud lopen. Het was ook nog eens enorm heet. Toen we na 20 minuten lopen bij het dorp aankwamen was ik toch wel wat verrast. Ik weet niet wat ik nou had verwacht (een gezellig dorpje?) Maar het waren echt oude planken huisjes heel dicht bij elkaar met veel mensen. Ik had mn camera om mn nek dus voelde me helemaal bezwaard (als rijke blanke). Op de terugweg aan de Afrikaanse medewerker gevraagd hoe groot het eiland eigenlijk is en hoeveel mensen er wonen. Blijkt dat er op dit kleine eilandje toch maar liefst 400-500 mensen wonen. 1,2 mijl groot en 1 van de 84 eilandjes in Lake Victoria. Zo dat had ik niet verwacht. Weer terug door de bush bush (bah ik wil hier weg) springend over de mieren legers en duikend onder de takken met spinnen. Pff eindelijk weer aan de andere kant van het eiland. Het lijkt Expeditie Robinson hier wel zeg! Maar daar zie je bijna nooit van die enge beesten. Snap er niks van. Op de middag nog even Jeu de Boules gespeeld en uiteraard aan mn moeder gedacht (die was er erg goed in). Natuurlijk heeft Scott weer gewonnen. Oma zou trots zijn. Wel wat sneu voor mij, alweer. Omdat het hier zo vroeg donker is is er niet veel te doen s avonds. Behalve om het kampvuur zitten. Ook gezellig hoor.

De laatste ochtend sta ik vroeg op en maak ik foto's van de zonsopgang en zit ik heerlijk in de stoel voor ons huisje naar het prachtige plaatje voor me te kijken. Zo mooi, water, zonnetje, vogels. Heerlijk. Vandaag niet te laat ontbijten want we worden rond 10 uur-half 11 opgehaald. Mooie tijd en het water is rustig maar het is al wel erg warm. Scott en ik zien allebei op tegen de reis. Uiteindelijk valt het reuze mee. We zitten boven op de punt en kunnen alles overzien, onder onze geleende paraplu. In de haven staan onze vaste dragers al te zwaaien. Goed geregeld en erg fijn. Onze chauffeur Charlie is er ook, gelukkig. En zo komen we mooi op tijd weer bij het icu guesthouse aan. Genoeg tijd om te douchen, online in te checken voor onze vlucht vannacht, om te eten en om onze koffers te pakken. Frank en Eva komen ook nog even langs. We hebben een leuke tijd hier gehad. Veel dingen gezien en meegemaakt. Veel nieuwe leuke inspirerende mensen ontmoet. Het heeft ons zeker veranderd. In de positieve zin. Nu toch wel weer zin om naar huis te gaan. Foto's van Banda Island volgen als we weer thuis zijn. Daar is het internet sneller (erg druk hier op dit moment). Dus: tot gauw!

Dag 18, mountainbiken

Vanmorgen vroeg opgestaan om te gaan mountainbiken. Om half 8 (scott, eva en ik) werden we opgehaald door de acteur eh chauffeur Charlie King. Leuk om hem weer te zien. Gezellige, vrolijke kerel. Ik vind nog steeds dat hij een acteursnaam heeft, sterker nog hij lijkt wel een beetje op Eddie Murphy

De rit zou niet zo lang moeten duren maar het was weer erg druk op de weg dus we hebben er ruim een uur over gedaan. Vanaf Yellow Haven Lodges (gerund door een Nederlandse en een Ier) gaan we per boot naar 1 van de eilanden in Victoria Lake. Het weer lijkt prima, bewolkt met een briesje. Geen hete zon in ieder geval. Eerst nog even op de foto met een oud Ajaxied Wim (sorry guys ik weet zn achternaam niet maar foto volgt). Hij helpt de eigenaren af en toe. Het is prachtig daar, een echt natuurgebied aan de rand van Kampala. De fietsen worden bijgesteld en nadat we ze een heel end moesten tillen over wel 30 betonblokken naar de rand van het water, vertrekken we vol goede moed (nog wel).

De overtocht duurt een half uurtje en we genieten. Het weer is heerlijk, de omgeving prachtig en de verschillende soorten vogels geweldig, wat een bijzondere en kleurrijke vogels hier! Anyway, aangekomen aan de overkant zegt onze gids dat de eerste heuvel een opwarmertje is. Haha oké, nu lachen we nog maar de zon is inmiddels ook gaan schijnen en straalt behoorlijk wat warmte af. Na eerst een startfoto gemaakt te hebben (nog fris en fruitig en vrolijk) gaan we van start. Het eerste heuveltje. De fiets moet erg wennen en de versnellingen lopen ook niet meer zo soepel. Dat wordt nog wat. En inderdaad, het heuveltje is al een hele klus. Maar nu lachen we nog. We maken een lus van 3 kwartier (zwoegen en zweten) en de omgeving is werkelijk prachtig. We rijden door kleine authentieke dorpjes waar de schoolkinderen in grote groepen naar de weg rennen en bijna zingend roepen Mzungu Mzungu en vol enthousiasme zwaaien. We lijken wel van het koningshuis zeg! Maar de zon begint aardig te branden en de heuvels die onze gids klein vind vinden wij al een hele klus. Onze gids vraagt ons of we de lange (4 uren) of de korte route (2,5 uren) willen doen. Ik vraag hoe lang we nu al onderweg zijn. Hij kijkt op zijn horloge en zegt: ongeveer 45 minuten. Omg, wij zijn nu al kapot. De brandende zon, de weggetjes vol kuilen bulten stenen, de heuvels en geen ervaring maakt dat het echt zwaar is. Ik vind het thuis al niet leuk om hard te lopen als het warm is. What was I thinking? Dat het hier beter zou zijn in de brandende zon heuvels op te crossen? Beetje naïef Anja Gelukkig vinden de anderen het ook zwaar dus gaan we voor de korte route. Nog maar een kleine 2 uren aaaaah. Maar wel met tussenstop voor de lunch. In de schaduw. Dus, nou zo is het ongeveer gegaan vanmiddag. Lachen, achteraf in ieder geval. De tocht hebben we volbracht, meer dood als levend aangekomen, terug op de boot en bij Yellow Haven in de schaduw gezeten met een lekker koel drankje. Moraal van het verhaal: gewoon in de herfst gaan mountainbiken, in Nederland wel te verstaan haha.

Net even lekker gedouched, straks spaghetti eten en bijkomen. Morgen vertrekken we naar Banda Island voor 3 dagen. Daar kunnen we zowiezo chillen (met de spinnen heb ik gehoord iew). Vrijdagavond komen we terug, dan koffers pakken en dan brengt Charlie ons weer naar het vliegveld. Nog even volhouden Jan en dan is het weer gedaan met de rust in huis. Kun je laten zien hoeveel je me eigenlijk waardeert haha. X

Dag 17, vrije dag

Vandaag is het erg heet. Al bij het opstaan vind ik t erg warm (horrormonen?) Of zou t aan het tijdstip liggen. Ipv half 8 word ik even voor 9 uur wakker. Heb heel vreemd gedroomd. Ik sliep maar was me toch bewust wat ik droomde. Een herkenbare droom, uit een ver verleden. Alsof ik hallucinerende. Zo vreemd. Wat zou er in mn drankje hebben gezeten gisteravond anyway, laat opgestaan dus en meteen warm. Deze keer wil ik wel een omelet als ontbijt. Echt zin in, dus ik zoek de kok. Nergens te vinden, balen, dan maar gewoon thee met 2 broodjes en wat fruit. Naomi, 1 van de medewerkers komt gezellig bij me zitten. We hebben het over opvoed problemen, ze heeft nog jonge kinderen. Ik geef haar een paar tips (als ervaringsdeskundige). Misschien helpt het. Na het wassen van wat kleding gaan scott en ik naar de supermarkt. Daarna ga ik de foto's van mijn camera downloaden en op mn blog zetten. Scott gaat dan wat kleding wassen (geen foto van helaas). Daarna gaan we naar de craft market op de boda. We zouden met Eva maar door een misverstand gaan we toch apart (Evan naar de ene en Scott en ik naar de andere). We kopen een paar kleine dingen en gaan dan weer terug op de boda. Er wordt bijna het dubbele gevraagd dan onze heenreis dus dat gaan we mooi niet doen. Toch 2 chauffeurs gevonden voor onze prijs. Ik verbaas me nog steeds over de drukte, uitlaatgassen en hitte. Pff ik heb t vandaag zo heet, niet normaal. Uiteindelijk nogmaals naar de supermarkt gelopen (in Afrikaans tempo) en op het marktje vlakbij bananen gekocht. Scott heeft bij een winkel naast de supermarkt nog een mooi overhemd gekocht. Jaja eindelijk gelukt. Daarna gechilled tot het avondeten (uitzweten).

Morgen vroeg opstaan want we gaan te mountainbiken. Gelukkig op een eiland (met veel heuvels denk ik, ai) dus ik hoop wat wind.

Oja, heb nu al 2x een kakkerlak gezien, vlakbij onze kamer. Gatverdarre, wat vind ik dat toch vieze beesten..... iewwww

Dag 15 en 16 Jinja

Dit weekend naar Jinja geweest. Een stadje niet heel ver van Kampala maar toch 3 uren om er te komen vanwege de files (weg naar Kenia, ook veel vrachtverkeer).

Zaterdag om half 9 vertrokken, niet te vroeg in ieder geval. Eerst de andere vrijwilligers opgehaald (totaal met zn achten) en toen door naar Jinja. Daar even geshopt voordat we gingen lunchen. De zon was behoorlijk heet. Het leek wel of we in een western liepen (zonder de winkeltjes dan haha). 1 souvenir gekocht (meeste hadden we al behalve voor Jan). Daarna geluncht. De vaste lunchplek was dicht dus gingen we (op aanraden van Frank maar zonder garanties haha) naar een soort middeleeuws kasteel/pand. Zag er leuk uit en niet druk. Ondanks dat duurde het toch vrij lang voordat onze bestelling gebracht werd (ik denk dat ze de aardappels nog schillen moesten, voor het patat). Daarna doorgereden naar de plek waar we een boottocht over de Nijl gingen maken. Gelukkig begon het een beetje te waaien waardoor het wat minder heet was. De boottocht was heerlijk ontspannen. Veel vogels gezien, mooie woningen aan wal van niet Afrikanen, de gevangenis op een soort eiland (de gevangenen zullen niet ontsnappen want Afrikanen kunnen niet zwemmen) en natuurlijk de oorsprong van de nijl. Het punt waarop het Victoria Lake en de Nijl samenkomen.

Na ons boottochtje naar onze slaapplek gereden, een soort backpackers kamp. Erg leuk, prachtig uitzicht, lekker eten en goed gezelschap. Wat wil je nog meer. We hadden 2 kamers waar 4 personen in konden slapen dus dat was goed geregeld. Achteraf blij dat we niet op de grote zaal sliepen want er werd erg veel gedronken door de backpackers. Een aantal dames hing kotsend in de wc pot en gingen daarna weer rustig verder met drinken. Wij hebben even uno gespeeld en wat gedronken en naar de muziek geluisterd. Toen het wat later werd kwamen er verschillende Afrikanen even een praatje maken (haha niet zozeer voor mij hoor, meer voor t jonge spul) hey how are you doing, where are you from? Dat soort openingszinnen. Lachen.

Na een aardig goeie nacht lekker ontbeten. Voor het eerst weer yoghurt met muesli en banaan gehad. Heerlijk, daarna nog wat pannekoekje, hmmm. Omdat er veel te doen was spliste de groep zich uiteen in quadrijders, half uur massage of gewoon chillen/terrein verkennen en foto's maken. Ik had wel willen raften maar vond t toch te duur. 140 dollar pp (bovendien moest ik ook nog pinnen) dus ik heb wat foto's gemaakt. Daarna naar het zwembad geweest, bij een mooi hotel vlakbij. Prachtig plaatje, palmbomen, zwembad en de nijl op de achtergrond. Leek zo uit een vakantie brochure te komen. Hier heerlijk gezwommen en eindelijk mijn boek uitgelezen. Daarna weer op de 3 uur durende terugreis naar Kampala.

Niet veel nieuws dus eigenlijk. Morgen een vrije dag, even wat kleren wassen, de groepsfoto van de Agape jongens afdrukken en brengen en voor de rest zien we het wel. Dinsdag weer vroeg vertrekken voor onze Mountain bike tocht op 1 van de eilanden in Victoria Lake. Schijnt zwaar te zijn maar lijkt me wel leuk. Ik heb hier nog niet veel bewogen eigenlijk en voel me toch wel wat onfit worden (aangekomen?) Heb zin om straks thuis weer lekker te sporten en gezond te eten (ik mis mn salades ook) maar eerst nog even een paar dagen genieten.

Trusten x

Dag 14, laatste dag project 2

Vandaag alweer de laatste dag van ons 2de en laatste project. Vannacht niet echt goed geslapen. Laat ingeslapen, in de nacht opgestaan vanwege de regen en onweer (raam was open gewaaid) en daarna ook erg vroeg wakker. Maarja wat kin t skele. Vandaag gaan we helpen bij het repareren van de rolstoelen. Eerst heeft Wies een lijstje gemaakt van degene die een probleem hebben met hun rolstoelen. Aan ons de schone taak om de kids (en rolstoel) uit de klas te halen en maar de container te rijden. Er staat namelijk aan het einde van het terrein een grote container waar allemaal hulpmiddelen in zitten. Krukken, rolstoelen, onderdelen, veel rotzooi en konijnekeutels. Ze hebben namelijk sinds kort ook konijnen (geen wilde, gewoon zelf gekocht). Met deze konijnen willen ze proberen om geld te verdienen door de jonkies te verkopen. Afijn, het is een grote vieze rotzooi in de container. Scott wordt gevraagd om alle zooi te verplaatsen naar een voormalig kippenhok (maar moet die eerst half leegruimen) en ik ga met de rolstoel aan de gang. Al snel wordt duidelijk dat het juiste materiaal niet aanwezig is. Zelfs niet om schroeven vast te draaien. Balen. Ik geloof dat ik best wel handig ben maar als het gereedschap er niet is dan houdt het gauw op. Een beetje hetzelfde gevoel als bij de wonden (hope of hearts project). De juiste voetsteun was niet te vinden dus werd ik naar een andere kant gestuurd omdat daar ook nog rolstoelen stonden. In een smal steegje stonden misschien wel 40 rolstoelen, oud, verroesten op/in elkaar gestapeld. Ik heb nog geprobeerd om ertussen te kruipen maar er was geen beginnen aan. Toen maar met een tangetje wat schroeven vastgedraaid, geolied en een band geplakt en terug gezet (binnenband was veel te groot maar hoorde wel bij de rolstoel zei men). Dus niet erg productief geweest. Uiteindelijk toch nog creatief geweest en een kussen gemaakt voor een jochie met een enorm waterhoofd. Zijn hoofd was zo zwaar dat hij hem niet heel lang kon ophouden zodat hij vaak voorover zat met zijn hoofd op de rand van de houten schoolbank. Dat vond ik niet echt fijn om te zien. Hij was erg blij met mijn oplossing. Hij krijgt trouwens ook fysio om zijn spieren te versterken dus daar word wel aan gewerkt.

Na de lunch (laatste posho en bonen voor scott) nog even gevoetbald. Daarna door naar de aerobic klas. Dit is een vrij nieuw project maar echt fantastisch. De lerares is geweldig, enthousiast, betrokken en gaat de interactie met de kids aan. De 10 kinderen die er zijn vinden het allemaal prachtig. Echt mooi om te zien.

Daarna weer richting icu guesthouse. Onze projecten zitten erop. Het laatste project is voor onszelf. Morgen 2 dagen naar Jinja, dan een vrije dag, dan mountainbiken en dan 3 dagen naar Banda Island (chillen met een coctailtje, maar wijn mag ook hoor haha). Dus laatste weekje voor de boeg, nog ff genieten en dan weer richting huis. Ook wel weer goed.

Dag 13, gehandicapten school

Vandaag weer een erg leuke dag gehad. Vanmorgen eerst met de 1e klas mee gedraaid. De allerkleinsten (ook een paar ouderen) vanaf 6 jaar denk ik. Nog nooit eerder op school gezeten dus spelenderwijs leren. Liedjes zingen (head should er knee and toe) en kleuren. Dat kleuren was best nog wel een uitdaging want sommigen kunnen geen potlood vasthouden. Ik zat eerst naast een heel klein jochie. Eerst nog wel verlegen maar even later ging het beter. Hij wees van alles aan op een poster en ik moest het dan zeggen. Pakte me bij de hand als ik iets anders deed en begon weer te wijzen. Zo schattig. Bij het kleuren ging ik wat rondlopen en helpen en zo kwam ik bij een knaapje in een rolstoel. Spastisch leek me. Ik hielp hem bij het kleuren. Hij maakte klik geluidjes met zijn tong en toen ik dat nadeed begon hij te lachen. Contact! Als ik wat dicht bij zijn hoofd kwam greep hij met zijn handje mijn haar vast om me aan te trekken en te knuffelen. Zo lief. Na de pauze naar de hoogste klas geweest. Grotere kinderen, een paar best pientere. Een leuk gesprekje gehad over Nederland, het klimaat, het geld etc. Een deel van de leerlingen was al lang klaar en moest wachten op de andere leerlingen. Toen de lerares kwam ging ze huiswerk bespreken. Dat was niet echt interessant dus zijn we naar een andere klas gegaan.

Na de lunch, posho met groene gekookte bananen (soort aardappel) gingen we naar het zwembad! Na een lange voorbereiding (van wies en een andere vrijwilliger) zaten de uitgekozen kids in de bus. Leek wel schoolreisje met al die opwinding. Ik moet zeggen het zwemmen (met zwembanden etc) was fantastisch. Wat een lol hadden die kids, en wij natuurlijk ook. Ik heb genoten van hun gezichten! Na het zwemmen (net als bij ons thuis maar dan geen patat of ijs) een banaan en wat drinken. Echt een geslaagd uitje. Top geregeld.

Morgen gaan we meehelpen een paar rolstoelen te fixen en s middags komt er een aerobic (?) lerares die wat leuks komt laten zien. Uiteraard zal er ook wel weer gevoetbald worden en/of spelletjes gedaan worden. Altijd leuk.

Zoals ik al eerder zei, zoveel vrolijkheid ondanks hun beperkingen. Deze kids hebben mijn hart gestolen. Morgen laatste dag hier alweer.

Dag 12 Kampala school of physically handicapped

Oeps, we zijn al over de helft Vandaag de eerste dag van ons tweede project. We zijn bij de lichamelijk gehandicapte kinderen. Tenminste zo is de school ooit gestart in 1968. Nu zitten er ook kinderen op met mentale problemen/beperkingen zoals bijvoorbeeld kinderen met het down syndroom. Als we het terrein opstappen zitten de meeste kids al in de klas. We krijgen een rondleiding over het terrein en langs de klassen. Best een groot terrein hier nog. De meeste kinderen blijven hier ook slapen, net als op een gewone school gaan ze alleen in de vakanties naar huis. Zo'n 10 % wordt dagelijks gebracht en gehaald. Hier kinderen uit alle lagen van de bevolking, arm of rijk. We lopen eerst langs de jongens slaapzalen. Best wel donker en veel stapelbedden. De meisjes slaapzalen zien er wat lichter uit, ook hier stapelbedden. Het is hier goed geregeld, de mobiele kids slapen op het bovenste bed en de kids met een ernstige lichamelijke beperking op het onderste bed. Ze helpen elkaar dus (de blinde helpt de lamme). Dat zien we de rest van de dag ook. Prachtig om te zien, 1 in de rolstoel die geduwd wordt door 1 die niet goed kan lopen bijvoorbeeld.

We beginnen in de laagste klas, er zijn er 8. 2 eerste klassen 1a en 1b en dan oplopend naar klas 7, die ook gewoon meedoen aan het landelijke examen en een diploma krijgen als ze slagen. We zien kinderen met allerlei beperkingen, geen handen/armen, geen benen, vergroeide/misvormde voeten, handen zonder vingers, kinderen die op hun knieën lopen, kids in rolstoelen of achter een soort rollator, syndroom van down, kids met hele grote hoofden. Teveel om op te noemen. Ze zijn allemaal blij om ons te zien en lachen als we binnenkomen. Sommige kids knuffelen ons meteen. Zo lief. Ze zijn dankbaar ondanks hun beperkingen. Hoe mooi is dat! Na de rondleiding en de gesprekjes met de leraren is het pauze. Sommige kids blijven binnen andere gaan naar buiten. We worden vaak bij de hand gepakt en omhelst Dit zijn geen zielige kinderen alhoewel hun leven nou niet bepaald makkelijk is.

Als de pauze voorbij is gaan de kids weer de klas in. Wij gaan 1 op 1 (met nog andere begeleiders) met een groepje van 7 tac paccen. Het heet dus tac pac en is een soort gevoels fysio. Het is de bedoeling dat de kids kunnen ontspannen en wennen aan aanrakingen met verschillende voorwerpen. Dat klinkt misschien wat vreemd maar is mooi om te zien hoe ze ontspannen en soms bijna in slaap vallen. De zaal waarin we zijn is aardig schemerig, er draait een zacht muziekje. Tijdens dit muziekje ga je met bv een borsteltje over hun hoofd, armen en benen. Dit om het gevoel te stimuleren. Stopt de muziek dan wordt er een ander voorwerp gepakt, bv een sponsje, stokje, waaier, ijsblokje. Iedere week mag er een ander groepje aan de therapie meedoen. Ze vinden dit erg fijn dus proberen er gewoon bij te zijn. Dit lukt natuurlijk niet want dit gaat met een lijstje met namen zodat iedereen aan de beurt komt.

Na deze sessie is het pauze en wordt er gegeten. Ook hier bonen met posho. Na de lunch is het sportmiddag. De meeste grotere kids blijven de lessen volgen maar de jongere kids zijn vrij. Voetbal dus, natuurlijk, altijd leuk, zelfs als je niet zo mobiel bent. We hadden erg veel lol. Er is zelfs een jongetje wat niet kan lopen, geen vingers heeft maar toch in het veld zit. Hij kan zich heel snel voortbewegen en heeft er zichtbaar lol in. Respect hoor! Langs de kant zitten ook kinderen die gewoon wat spelletjes doen. Scott loopt door het veld met een kind aan zn been en 1 op zn rug. Mooi om te zien!

Rond kwart voor 4 gaan we naar huis. Het was wederom een indrukwekkende dag. Respect voor de leraren, de huismoeders (1 voor elke slaapzaal) de vrijwilligers (allemaal toppers, vooral Wies, 19 en zo enthousiast en betrokken) en alle mensen die een bijdrage leveren. Er kan natuurlijk nog een hoop verbeterd worden (goede wc's doucheruimte, hygiëne) maar ze doen al zulk goed werk!

Morgen gaan we met een klein groepje zwemmen. Ook 1 op 1. Vinden ze ook fantastisch. Ik ben benieuwd.

O ja, er is ook Sick Bay, oftewel een mini ziekenpost met een verpleegster die eerste hulp verleend. Ze staat wekelijks in contact met een dokter waarmee ze de moeilijkere gevallen bespreekt. Deze post is 24/7 open. Best een verantwoordelijkheid want ze is maar alleen (met een vrijwilliger die er 1 jaar werkt).

Nou volgens mij is het eten bijna klaar. Tot morgen maar weer