Na een inspannende dag mountainbiken nu wel toe aan wat relaxen op een bounty island Vandaag om half 10 vertrekken. Mooie tijd ook, niet te vroeg. Maar voordat het zover is worden we gebeld door Eva (die ons zou begeleiden). Ze voelt zich alles behalve goed. De hele nacht in de weer geweest, overgeven, diarree en koorts. Wat nu? Ze wil eigenlijk naar het ziekenhuis voor onderzoek want denkt aan malaria (of zonnesteek) maar dan kan ze niet met ons mee. Nou dat lijkt ons niet zo'n moeilijke keuze want ziek is ziek. Gezondheid gaat voor. Dus als onze favoriete chauffeur Charlie ons komt ophalen rijden we goed geïnstrueerd weg, op naar Banda Island. Charlie is even vrolijk als altijd. Hij heeft contact met iemand in de haven. Het blijkt namelijk dat we naar de boot (open bootje met veel vracht en mensen) gedragen worden (omdat het bootje wat verder in het water ligt, met heel veel andere bootjes). Mannen gaan met bagage op de nek van de dragers en vrouwen worden als een kind gedragen hahaha. Dus, op de armen. Omdat je voor deze dienst betaald wil iedereen jou graag dragen en spreken ze je allemaal aan. Gelukkig voor ons is er een contactpersoon die 2 dragers heeft geregeld die ons voor een vaste prijs dragen. No sweat, tot zover. Wij worden dus op het bootje getild haha, erg vreemd. Het bootje is erg vol, met vracht en mensen die allemaal naar het eiland gaan. Tenminste dat denk ik. Er is niet veel ruimte voor ons, dus we zitten op de vracht. Omdat er geen dakje op zit heb ik een paraplu geleend van Judith (de schoonmaakster van ons guesthouse) dit blijkt geen overbodige luxe. Het is erg heet een zonnig (denk dat we anders levend verbrand waren) en we wiebelen nogal wat heen en weer. We zijn ook de enige mzumbu's dus vallen wel op. Scott en ik worden allebei wat misselijk, ik denk de combi van de hitte en het wiebelen van de boot. Na 3 uur en een kwartier kunnen we eindelijk uitstappen. Op een leuk zandstrandje worden we begroet door 3 honden en de manager en medewerkers van ons nieuwe logeeradres. Zo dit ziet er goed uit. Omdat het niet zo druk is (er zitten buiten 4 jonge knullen aan tafel) mogen we in een klein huisje in plaats van in een tent. Altijd prima toch! Daarna staat de lunch klaar. Bezweet gaan we aan tafel. Heerlijk eten met een koel drankje aan een strandje met prachtig uitzicht. Wat wil je nog meer.

Nadat we ons opgefrist en geïnstalleerd hebben gaan we de boel verkennen. Ik natuurlijk de camera mee want ik heb al veel mooie vogels voorbij zien komen. Van Frank al gehoord van de vele spinnen. Brrr als we door het bos (jungle) willen lopen zien we hele grote spinnenwebben hangen met flinke uit de kluiten gewassen spinnen. Bah, gatver daar hou ik echt niet van. We besluiten morgen verder de boel te verkennen en voor nu maar even in de hangmatten te chillen. Ik val er zelfs in slaap, zo rustgevend met het kabbelende water op de achtergrond. Heerlijk. Rond 8 uur (het is al donker) het avondeten, ook zeer smaakvol en daarna bij het kampvuur zitten. Zo gezellig. Daarna lekker koesen want het was best wel een indrukwekkend dagje.

In de nacht heeft het flink geregend en geonweerd. Zelfs als ik s morgens wakker word regent het nog hard en is het meer behoorlijk onstuimig. Ik moet meteen aan morgen denken, omg als het morgen maar niet zulk slecht weer wordt. Dan worden we echt honds beroerd. 3 uren afzien. Vandaag gaan de 4 jongens terug naar het vaste land. Bij het ontbijt raken we in gesprek. 1 van de jongens (duitser) werkt voor het rode kruis en woont nu een half jaar in Jinja (en blijft nog minstens een half jaar) hij is erg verbrand tijdens de overtocht. Hij wil een eigen project opzetten hier want is verliefd geworden op het land. Een andere knaap (Engels) is hier op vakantie. Hij is bij de overtocht al ziek geworden en het zal nu nog wel erger worden met dit weer. Ik heb medelijden met hem. Weer een andere Engelsman (met een funny accent) ziet eruit als een beachboy met lang haar. Hij lacht veel en is overduidelijk aanwezig. Zeker van zichzelf dus. En dan is er nog de stille, (vriend van de Duitser, beetje nerd) die we eigenlijk niet veel gezien hebben. Anyway, ze gingen weg dus, het water was gelukkig alweer wat rustiger.

Lekker buiten in de regen (warme douche, met water uit de ketel) gedouched, een bijzondere ervaring. Met uitzicht op het meer. Niet slecht. Daarna lekker in de hangmat gelezen. Na de lunch met 1 van de medewerkers door het spinnenbos naar het dorpje gelopen. En niet alleen grote spinnen maar ook grote mieren. Omg, vanmorgen in alle vroegte 3x door een mierennest gelopen (toen ik naar de wc liep, het was donker) auw, die engerds bijten echt! Waarom 3x? Ja de 2de keer dacht ik er niet bij na (in gedachten en blijkbaar had t niet genoeg pijn gedaan) en de 3 de keer was ik al van het pad afgeweken maar blijkbaar niet ver genoeg. Maar goed, ook in het bos veel grote bijtende mieren. Niet echt mijn ding dus door dat oerwoud lopen. Het was ook nog eens enorm heet. Toen we na 20 minuten lopen bij het dorp aankwamen was ik toch wel wat verrast. Ik weet niet wat ik nou had verwacht (een gezellig dorpje?) Maar het waren echt oude planken huisjes heel dicht bij elkaar met veel mensen. Ik had mn camera om mn nek dus voelde me helemaal bezwaard (als rijke blanke). Op de terugweg aan de Afrikaanse medewerker gevraagd hoe groot het eiland eigenlijk is en hoeveel mensen er wonen. Blijkt dat er op dit kleine eilandje toch maar liefst 400-500 mensen wonen. 1,2 mijl groot en 1 van de 84 eilandjes in Lake Victoria. Zo dat had ik niet verwacht. Weer terug door de bush bush (bah ik wil hier weg) springend over de mieren legers en duikend onder de takken met spinnen. Pff eindelijk weer aan de andere kant van het eiland. Het lijkt Expeditie Robinson hier wel zeg! Maar daar zie je bijna nooit van die enge beesten. Snap er niks van. Op de middag nog even Jeu de Boules gespeeld en uiteraard aan mn moeder gedacht (die was er erg goed in). Natuurlijk heeft Scott weer gewonnen. Oma zou trots zijn. Wel wat sneu voor mij, alweer. Omdat het hier zo vroeg donker is is er niet veel te doen s avonds. Behalve om het kampvuur zitten. Ook gezellig hoor.

De laatste ochtend sta ik vroeg op en maak ik foto's van de zonsopgang en zit ik heerlijk in de stoel voor ons huisje naar het prachtige plaatje voor me te kijken. Zo mooi, water, zonnetje, vogels. Heerlijk. Vandaag niet te laat ontbijten want we worden rond 10 uur-half 11 opgehaald. Mooie tijd en het water is rustig maar het is al wel erg warm. Scott en ik zien allebei op tegen de reis. Uiteindelijk valt het reuze mee. We zitten boven op de punt en kunnen alles overzien, onder onze geleende paraplu. In de haven staan onze vaste dragers al te zwaaien. Goed geregeld en erg fijn. Onze chauffeur Charlie is er ook, gelukkig. En zo komen we mooi op tijd weer bij het icu guesthouse aan. Genoeg tijd om te douchen, online in te checken voor onze vlucht vannacht, om te eten en om onze koffers te pakken. Frank en Eva komen ook nog even langs. We hebben een leuke tijd hier gehad. Veel dingen gezien en meegemaakt. Veel nieuwe leuke inspirerende mensen ontmoet. Het heeft ons zeker veranderd. In de positieve zin. Nu toch wel weer zin om naar huis te gaan. Foto's van Banda Island volgen als we weer thuis zijn. Daar is het internet sneller (erg druk hier op dit moment). Dus: tot gauw!