Nadat we teruggekomen zijn van Banda Island hadden we nog een aantal uren voordat onze terugreis begon. Voor het avondeten nog wat foto's van het personeel gemaakt. Erg leuke mensen moet ik zeggen. (foto's volgen) Na het avondeten (pizza van Sylvia onze kok) en nadat Frank en Eva zijn geweest de koffers ingepakt en alles opgeruimd . Daarna nog even een laatste drankje gedaan. Erg vreemd om te beseffen dat je deze mensen dus (waarschijnlijk) nooit meer gaat zien. Afscheid nemen is nooit leuk, maar we kunnen terug zien op een prachtige tijd in Afrika. Omdat onze chauffeur Charlie ons om 01.00 uur in de ochtend komt ophalen gaan we niet slapen, maar proberen dat in het vliegtuig (ahum). Als we aangekomen zijn bij Entebbe, het vliegveld, mist Scott bij het uitladen van de bagage zijn rugzak. 3 weken lang heeft hij zijn rugzak opgehad en nu ligt die niet achterin de auto. Scott (en ik) schiet meteen in de stress. Hoe kan dat nou? De kamer was helemaal leeg, ik heb het nog gechecked. Charlie kijkt op de klok en blijft rustig. Wacht wacht, als het moet kan ik de rugzak nog ophalen. Als ik Scott vraag of de rugzak niet in zijn handbagage (tas) zit zegt hij, o ja, dat is ook zo. Ik had hem in mn handbagage gedaan. Tssss, al die stress voor niks dus.

Geen vertraging vanuit Entebbe naar Istanboel. Tijdens de vlucht laat Scott me wel schrikken als hij een beker hete thee over zich heen krijgt (van het tafeltje zo op zijn broek). Ik schrik me een hoedje. Omdat hij in het midden zit kan hij niet snel opstaan, zoals mijn collega Jessie (op het werk) deed toen ze een grote beker pas gezette hete thee over haar broek kreeg. Ik weet nog dat ze daar lang last van heeft gehad en dat het ook flinke brandwonden waren. Dus ik schrik direct, vooral als hij zegt dat het zeeeer doet. Scott gaat naar de wc om zijn brandwond te koelen maar moet daar even in de rij staan zie ik. Shit, dat vind ik niet fijn. Als hij terug komt zegt hij dat het wel gaat maar ik ben er niet gerust onder. Dit moet gekoeld worden, het duurt nog meer dan een uur voordat we landen namelijk. Dus spreek ik de steward aan en vraag om een coldpack. Die blijkt er niet te zijn maar wel verkoelende gel (Scott moet zijn broek naar beneden doen en neemt mij dit niet in dank af). Ik zie dat het reuze meevalt, gelukkig maar. Als we weer zitten is onze lunch weggehaald en zegt de man naast Scott tegen mij; Too late, they just took it away. De sukkel. Naja, ik vraag nog een beker water want heb best wel dorst gekregen. Met een nog mopperende Scott naast mij glijdt mijn beker met water me recht in de schoot. Ja lekker dan, het water loopt me letterlijk tussen de benen. Dus, ik heb een lang rok aan en het lijkt nu net of ik in mn broek (rok) geplast heb. Heb ik weer (scott lacht alweer, of is het UITlachen) Goh, van wie zou hij zijn (on)handigheid toch hebben? De vlucht naar onze tussenstop Istanboel duurde 6 uur en we moeten nu 4 uur wachten. We gaan wat eten, voor het eerst in lange tijd weer een salade (hmmm), Scott heeft een heerlijk broodje mozarella met tomaat en sla. Het lijkt lekker maar smaakt niet volgens hem. Jammer. Na onze wachttijd stappen we in het vliegtuig naar Amsterdam. Jaaaa, het zit er nu toch echt aan te komen. Nog een kleine 4 uurtjes vliegen en dan zijn we weer in Nederland. We landen mooi op tijd maar moeten lang in de rij staan voor de paspoort controle. Ze hebben nu poortjes waar je kunt zelf-scannen (paspoort dan). Nou, ik zal je zeggen dat dit ook niet echt snel gaat. Het duurt en het duurt maar uiteindelijk zijn we bij de lieverds die met smart (mag ik wel zeggen) op ons staan te wachten. Het grote avontuur is voorbij. WAT een belevenis is het geweest. En WAT een mooie combinatie reis van vrijwilligerswerk (ja wel te kort, we waren graag langer gebleven bij Agape drop in Center) en van rondreizen. Het besef wat we allemaal gezien en meegemaakt hebben is er nog niet helemaal maar dat gaat vast komen als we de foto's weer bekijken en onze ervaringen delen. Want dat is ook wel erg fijn. Bedankt lieve Scott dat jij mijn reismaatje wou zijn. Het is inderdaad heel bijzonder om dit met je zoon te doen. Ik hoop ook ooit nog eens ergens met Ken heen te reizen. Dat zou het compleet maken.

Jullie ook bedankt voor het volgen van deze bijzondere reis. Ik vond het leuk om jullie reacties te lezen en te zien dat jullie er ook van genoten. Het was een mooie manier om mijn ervaringen op te schrijven en een plek te geven. Er volgen nog wat foto's van het personeel van het ICU guesthouse, van onze chauffeur Charlie (lijkt echt op Eddie Murphey, jullie zullen het zien) , van de reisgenoten etc.

Tot zover, weebale nnyo