Oeps, we zijn al over de helft Vandaag de eerste dag van ons tweede project. We zijn bij de lichamelijk gehandicapte kinderen. Tenminste zo is de school ooit gestart in 1968. Nu zitten er ook kinderen op met mentale problemen/beperkingen zoals bijvoorbeeld kinderen met het down syndroom. Als we het terrein opstappen zitten de meeste kids al in de klas. We krijgen een rondleiding over het terrein en langs de klassen. Best een groot terrein hier nog. De meeste kinderen blijven hier ook slapen, net als op een gewone school gaan ze alleen in de vakanties naar huis. Zo'n 10 % wordt dagelijks gebracht en gehaald. Hier kinderen uit alle lagen van de bevolking, arm of rijk. We lopen eerst langs de jongens slaapzalen. Best wel donker en veel stapelbedden. De meisjes slaapzalen zien er wat lichter uit, ook hier stapelbedden. Het is hier goed geregeld, de mobiele kids slapen op het bovenste bed en de kids met een ernstige lichamelijke beperking op het onderste bed. Ze helpen elkaar dus (de blinde helpt de lamme). Dat zien we de rest van de dag ook. Prachtig om te zien, 1 in de rolstoel die geduwd wordt door 1 die niet goed kan lopen bijvoorbeeld.

We beginnen in de laagste klas, er zijn er 8. 2 eerste klassen 1a en 1b en dan oplopend naar klas 7, die ook gewoon meedoen aan het landelijke examen en een diploma krijgen als ze slagen. We zien kinderen met allerlei beperkingen, geen handen/armen, geen benen, vergroeide/misvormde voeten, handen zonder vingers, kinderen die op hun knieën lopen, kids in rolstoelen of achter een soort rollator, syndroom van down, kids met hele grote hoofden. Teveel om op te noemen. Ze zijn allemaal blij om ons te zien en lachen als we binnenkomen. Sommige kids knuffelen ons meteen. Zo lief. Ze zijn dankbaar ondanks hun beperkingen. Hoe mooi is dat! Na de rondleiding en de gesprekjes met de leraren is het pauze. Sommige kids blijven binnen andere gaan naar buiten. We worden vaak bij de hand gepakt en omhelst Dit zijn geen zielige kinderen alhoewel hun leven nou niet bepaald makkelijk is.

Als de pauze voorbij is gaan de kids weer de klas in. Wij gaan 1 op 1 (met nog andere begeleiders) met een groepje van 7 tac paccen. Het heet dus tac pac en is een soort gevoels fysio. Het is de bedoeling dat de kids kunnen ontspannen en wennen aan aanrakingen met verschillende voorwerpen. Dat klinkt misschien wat vreemd maar is mooi om te zien hoe ze ontspannen en soms bijna in slaap vallen. De zaal waarin we zijn is aardig schemerig, er draait een zacht muziekje. Tijdens dit muziekje ga je met bv een borsteltje over hun hoofd, armen en benen. Dit om het gevoel te stimuleren. Stopt de muziek dan wordt er een ander voorwerp gepakt, bv een sponsje, stokje, waaier, ijsblokje. Iedere week mag er een ander groepje aan de therapie meedoen. Ze vinden dit erg fijn dus proberen er gewoon bij te zijn. Dit lukt natuurlijk niet want dit gaat met een lijstje met namen zodat iedereen aan de beurt komt.

Na deze sessie is het pauze en wordt er gegeten. Ook hier bonen met posho. Na de lunch is het sportmiddag. De meeste grotere kids blijven de lessen volgen maar de jongere kids zijn vrij. Voetbal dus, natuurlijk, altijd leuk, zelfs als je niet zo mobiel bent. We hadden erg veel lol. Er is zelfs een jongetje wat niet kan lopen, geen vingers heeft maar toch in het veld zit. Hij kan zich heel snel voortbewegen en heeft er zichtbaar lol in. Respect hoor! Langs de kant zitten ook kinderen die gewoon wat spelletjes doen. Scott loopt door het veld met een kind aan zn been en 1 op zn rug. Mooi om te zien!

Rond kwart voor 4 gaan we naar huis. Het was wederom een indrukwekkende dag. Respect voor de leraren, de huismoeders (1 voor elke slaapzaal) de vrijwilligers (allemaal toppers, vooral Wies, 19 en zo enthousiast en betrokken) en alle mensen die een bijdrage leveren. Er kan natuurlijk nog een hoop verbeterd worden (goede wc's doucheruimte, hygiëne) maar ze doen al zulk goed werk!

Morgen gaan we met een klein groepje zwemmen. Ook 1 op 1. Vinden ze ook fantastisch. Ik ben benieuwd.

O ja, er is ook Sick Bay, oftewel een mini ziekenpost met een verpleegster die eerste hulp verleend. Ze staat wekelijks in contact met een dokter waarmee ze de moeilijkere gevallen bespreekt. Deze post is 24/7 open. Best een verantwoordelijkheid want ze is maar alleen (met een vrijwilliger die er 1 jaar werkt).

Nou volgens mij is het eten bijna klaar. Tot morgen maar weer