We zijn er! Oftewel we binne te plak.

Na een lange reis, 3 vliegvelden gezien (Istanboel en Kigali) 3x stijgen en dalen waarvan 2x stuiterende landingen, turbulentie, 2 vliegtuig maaltijden waarvan 3x pasta (1 van mezelf), hapjes, drankjes, tv en film kijken, slapen in de stoel en met n stijve nek weer wakker worden, zijn we vannacht rond 4 uur plaatselijke tijd geland (tijdsverschil van +2 uur).

Lekker temperatuurtje, niet veel te zien want t was donker. Uiteindelijk gevonden door onze chauffeur van Doing good die zich voorstelde als Charlie King. Vriendelijke, rustige, goedlachse en aangename jonge Afrikaan. Klinkt niet echt Ugandees. Meer als n filmster. Hij zegt ons al een tijdje te wachten, had ons wel gezien maar dacht dat wij een stelletje waren. Hahaha lol, ik mag de man meteen. De rit naar het ICU guesthouse is niet zo lang. Wel wordt snel duidelijk dat ze hier op een totaal andere manier rijden dan bij ons. Veel toeteren, knipperen met de lichten en inhalen. Rond half 6 zijn we te plak. Meteen het bed (met klamboe) ingedoken. Na een paar uur slapen word ik rond kwart voor 10 wakker. Ik lig naar de geluiden te luisteren en realiseer me dat ik toch ECHT in Afrika ben. Yessss. Ik sta op want ik hoor buiten van alles. Eerst rondje naar wc, dan zie ik een open deur en kom op het dakterras terecht. Als ik ga zitten zie ik voetballende Afrikaanse jongeren. Waarschijnlijk van een school. En ik hoor prachtig afrikaans gezang, van de kerk aan de overkant. Dat soort muziek waar je graag tussen zou willen staan en je wil laten meeslepen door het ritme. Geweldig! Ik geniet. Ja ik ben echt in Afrika!

Met de kok kennis gemaakt (heel belangrijk) en n lunch besteld want nog niks gegeten (!) Buiten komen we andere medewerkers tegen en maken een praatje. Zij regelen ontbijt voor ons. Wij zijn in de veronderstelling dat onze lunch dan wel niet door zal gaan. Toch blijkt dat na 2 toast met thee onze lunch klaar is. Pasta. Dus. Gewoon dooreten Scott (met lange tanden)

Morgen gaan we de city tour Kampala doen zegt onze reisleider Frank. Te voet, veel te zien. Vandaag is het bewolkt en koel. Volgens hem en de Ugandezen. Wij vinden t heerlijk.

Vandaag dus een chill dagje. Dan maar even een blokje lopen. Het is tenslotte niet heet. Maar als we buiten lopen gaat de zon schijnen. Pff wat is het heet! We lopen over rode zand paadjes naar de weg naar beneden. Daar is een marktje aan de weg. Ze slachten daar zelfs een levende kip. Iew, ik kan niet kijken en kijk de andere kant op. Uiteindelijk alleen even naar de supermarkt geweest en weer terug. Want het is zo warm en we moeten nog acclimatiseren. En vooral chillen. Want de rust moet nog komen. Ben al een keer op de stenen trap gevallen omdat ik "even" snel naar boven wou maar de treden ongelijk zijn, de weg kwijt geraakt toen ik van het dakterras terug naar de slaapkamer wou en de namen van iedereen kan ik maar niet onthouden. Ja de rust, dat wordt nog een dingetje. Maar t komt vanzelf, we gaan niet "even" genieten maar volop genieten!

Foto's volgen. Ik kan het snoer van de laptop "even" niet vinden. Heb ook zoveel mee pfff en ik word zo warm van t graven in mn koffer. Pffff. Wordt vervolgd!

Liefs van Scott en mij x