Vandaag weer naar het jongens opvanghuis geweest. Op de boda natuurlijk. Ik moet zeggen dat ik een beetje begin te wennen. Ik zat iets relaxter achterop deze keer. Gewoon met 2 handen aan het achterzitje in plaats van met 1 hand de bestuurder zijn jasje vast te houden. Haha alsof dat enig verschil maakt als we onderuit gaan. Vanmorgen wat eerder begonnen, om half 9.

Vandaag waren de 3 kleine broertjes er niet en waren er een paar andere jongens. Ik heb weer geholpen tijdens de engelse les. Daarna was het pauze. Tijdens de break hebben scott en ik een paar meegenomen spullen gebruikt om de jongens mee te vermaken. De grote opblaas ballonnen aan een elastiek vonden ze erg leuk. De 3 jongleer ballen werden ook meteen gebruikt. Maar het leukste waren natuurlijk de voetballen. Met dank aan LVV Friesland. Top. Een paar jongens waren al aan het voetballen maar zodra ze onze bal zagen wouden ze daarmee verder spelen. Daarbij kregen ze ons kado want voetballen vinden wij ook leuk! Er werden meteen 2 teams gemaakt. 6 tegen 6. Ik was vergeten mijn sportschoenen mee te nemen dus ging ik op blote voeten, net als een paar van de andere jongens. Tegen afraden van de leidster in want het was geen grasveld maar zand, hobbels en bobbels en hier en daar een paar stenen. Maarja op slippers is ook niet echt fijn, dussss. Na 5 minuten liep ik met mn linker kleine teen ergens tegenaan (weet niet waar tegen) en toen ik naar beneden keek stond mn teentje de andere kant op. Nou heb ik dat wel eens vaker op het werk gezien dus daar schrok ik niet meteen van. En ik was net zo lekker aan het voetballen verdorie. Teentje terug gedrukt een weer voetballen. Maar dat duurde niet lang toen stond ie weer de andere kant op. Toen maar even langs de kant gaan zitten (balen). Tja daar moest toch echt een buddy tape om. Zo gezegd zo gedaan. Daarna weer verder gespeeld want ik was nog maar net begonnen. Na veel gezweet, een bijna goal en veel gelach liep ik met mijn linker grote teen tegen een uitstekende boomstronk aan. Au dat deed zeer. Verdorie. Alweer. Daarna heb ik nog 5 minuten doorgespeeld maar had ik toch teveel last en leek het me een goed plan om verstandig te zijn en te stoppen. Zucht.

Niet lang daarna kwam de directeur van het project een verhaal vertellen. In het Luganda en af en toe in het Engels. Het kwam er op neer dat er 10.000 kinderen op straat leven in Kampala en dat er iedere dag 16 kinderen bijkomen. Hij vertelde dat de opvang tijdelijk is. Dat je toch het beste bij je familie kan zijn en dat ze wel willen zien dat je bereid bent te veranderen. Dat je ook eerlijk je verhaal moet vertellen zodat ze daarmee kunnen helpen en dat je daardoor een grotere kans hebt om weer terug geplaatst te worden bij je familie. Duidelijk verhaal alleen duurde het veel te lang (wel een uur) waardoor veel jongens lagen te slapen. Na de lunch, hetzelfde als gister, een evaluatie gesprek met Innocent, de vrouwelijke baas daar en daarna op de boda terug naar het icu guesthouse.

We hebben aan het einde van iedere dag ook een gesprek met Frank. Om te zien hoe het gaat of wat we anders zouden willen. Morgenavond gaan we met een groep vrijwilligers uit eten. Omdat het niet vertrouwd is om s avonds over straat te gaan nemen we de boda op de heenweg en een taxi op de terugweg die ons voor de deur afzet. Prima geregeld.

Scott en ik zijn vanmiddag nog even naar de supermarkt gelopen. We liepen in 1x goed deze keer. Haha we zijn al 2 keer de weg kwijt geraakt namelijk.

Heb net nog even mn voet verzorgd. Dacht dat het teentje misschien wel gebroken was maar dat viel mee. Alleen uit de kom geweest en aardig dik, blauw en stijf. Maar heb het meeste last van mn grote teen. Tja had ik maar niet zo verdomde eigenwijs moeten zijn. Morgen maar schoenen mee

Oant moarn! X