Vandaag naar het crisis centrum geweest in een ander deel van Kampala. Hier worden jongens tussen 8 en 18 jaar tijdelijk opgevangen. Ze krijgen ontbijt, onderwijs, handvaardigheid, sport en spel, wassen hun eigen kleding daar en als afsluiter rond 13.30 uur een lunch. Daarna gaan ze weer de straat op. Het is de bedoeling dat ze hier tijdelijk opvang krijgen en als ze aan bepaalde voorwaarden voldoen gaan ze weer terug naar hun ouders of naar familie.

Ik was erg onder de indruk toen we vanmorgen de opvang binnen stapten. Een grote groep jongens van klein naar groot zaten aan tafel. Ik voelde me echt nederig. Toen ik rond keek dacht ik dat ik me vergist had in de spullen die we mee hebben genomen naar Uganda. Daar zijn deze jongens veel te groot voor.

Na een voorstel rondje (best ongemakkelijk om voor de groep te staan haha) werd de groep gesplitst in 2 groepen. Engelse les voor beginners en gevorderden. Scott ging mee naar de gevorderden (duh) en ik bleef bij de andere groep. Bij mij aan tafel zaten 3 kleine jongetjes die aan het kleuren waren. Ik vroeg of ik mee mocht kleuren (niet iedere jongere spreekt goed engels maar de grootste van de kleintjes wel) en gelukkig dat mocht. Zo raakte ik wat aan de praat met de oudste. Zijn naam is mesisI en hij is 9 jaar. Hij lijkt veel jonger moet ik zeggen. De andere 2 jochies zijn zijn broertjes (en hij was de oudste!). De middelste heette chi hi en is 7, de jongste Andrew is 5. Omg dacht ik meteen, deze kleine hummels moeten straks weer de straat op en zelfs overnachten op straat. Dat is toch niet voor te stellen. Het verhaal erachter weet ik niet precies maar ik meende dat de ouders overleden waren. Ik zal t morgen navragen.

De groep naast mij, de al wat grotere jongens waren bezig met Engels. Het abc en woordjes. Groep 3 les. Kijk daar had ik me dus in vergist. Ik vergeleek ze met onze jongeren en dat kan dus niet. Ik heb een tijdje met ze mee gedaan. Het verbaasde me echt hoe geconcentreerd ze bezig waren. Daar kan onze jeugd nog wat van leren!

Na de les een kleine pauze en dan handvaardigheid. Deze keer armbandjes maken van touwtjes. Kijk dat kan ik ook wel dus dat was leuk. Daarna kleding wassen en daarna de maaltijd. Bruine bonen met posho. Posho is zeer voedzaam en is maïsmeel. Het leek wel witte aardappel puree. Wij mochten ook mee eten. Gezellig. Na het eten verlieten alle jongeren de opvang.

Scott is de eerste mannelijke vrijwilliger in lange tijd. De jongens vonden dit merkbaar leuk. Morgen gaan we de meegenomen spullen geven. Ben benieuwd wat ze daar van vinden. Dat wordt zeker een partijtje voetballen!

Nu gaan we eerst eten. We zijn goede vrienden met de kok. Ze heeft pizza voor ons gemaakt!

Laters x

Ps was nog vergeten te zeggen dat we op de boda (scooter) naar de opvang zijn gereden (en terug). Man man man dat was me toch een ervaring. We zaten achterop uiteraard en reden door allerlei kuilen en bulten door de drukke straten. Je kan je vasthouden aan het rekje achterop de scooter maar zelfs dan is t best wel eh.... eng wil ik niet zeggen maar t is zeker een ervaring. De chauffeurs zijn zeer behendig trouwens. Het verbaasd me wel dat er niet meer ongelukken gebeuren hier op straat. Het is net een mieren nest en zeker niet fijn voor iemand met astma of gevoelige longen. Veel uitlaatgassen (zwarte rook).

Morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen en ervaringen. Ik plak nog een paar foto's op de site. Hoop morgen ook wat foto's van de boys te maken.